بافتهای فرسوده به‌عنوان فرصتی برای مداخله مؤثر برای بهبود زیست شهری همواره مورد توجه مدیریت شهری بوده و در این راستا طی دهه‌های گذشته اقدامات زیادی عمدتاً مبتنی بر مشخصات کالبدی این بافت‌ها در دستور کار نهادهای مسئول قرار گرفته است. در حال حاضر سازمان‌های اجرایی مختلفی درگیر حل معضل بافتهای فرسوده می‌باشند. این سازمان‌ها هریک برنامه‌ریزی‌های جداگانه، مفاهیم مختلف و روش‌های اجرایی متعددی را در این زمینه برگزیده‌اند. سازمان نوسازی شهر تهران، شهرداری‌ها، شورای شهر و بیشتر سازمان‌هایی که به طریقی در نوسازی بافتهای فرسوده شرکت دارند همگی در حین اجرای پروژه‌های نوسازی به این نتیجه رسیده‌اند که معیارهای موجود، همگی معیارهای کالبدی بوده و به هیچ عنوان عناصر طبیعی و انسانی در آن‌ها دخالت داده نشده‌اند. درحالی‌که بافتهای فرسوده و نوسازی این بافت‌ها، تنها به مسائل کالبدی محدود نبوده و به سبب مالکیت انسانی نیازمند توجه و ورود به مباحث و ابعاد دیگری بهسازی و نوسازی و بلاخص کیفیت زندگی هستند.
نوسازی در مناطق فرسوده کلانشهر تهران که عمدتاً شامل مناطق جنوبی تهران می‌گردد به‌منظور بهبود زیست پذیری شهری و در راستای ارتقاء کیفیت محیطی و کیفیت زندگی در آن‌ها انجام گرفت. بررسی حاضر با روش ارزیابی اثرات و پیامدهای نوسازیهای صورت گرفته در منطقه ۱۵ شهر تهران کوشیده است تا آثار و تبعات ناشی از اجرای این الگوی نوسازی را بر کیفیت زندگی و ابعاد آن مورد بررسی قرار دهد. نتایج مطالعه حاکی از آن است که در کنار برخی تأثیرات مثبت کالبدی، این طرح تأثیرات منفی چون تشدید فرسودگی پلاک‌های نوسازی نشده، افزایش فضاهای بی‌دفاع شهری و تشدید مشکل دسترسی‌ها و معابر و اثرات منفی اجتماعی و فرهنگی، امنیتی و زیست‌محیطی به همراه داشته است که در کنار آن احساس ناامنی و بی‌اعتمادی به نهادها و سازمان‌های دولتی مهم‌ترین پیامدهای منفی اثرگذار این طرح محسوب می‌شوند. در مجموع می‌توان گفت که در سالیان اخیر توجه مدیریت شهری صرفاً در حوزه‌های کالبدی و ساختار شهری بوده و از پرداختن به سایر جنبه‌های نوسازی از جمله ابعاد دیگر کیفیت زندگی بخصوص بعد زیست‌محیطی و بعد اجتماعی و فرهنگی غافل شده است.
کلمات کلیدی: نوسازی شهری، بافت فرسوده، کیفیت محیطی، منطقه ۱۵ شهر تهران.
.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.