مفهوم مسکن علاوه بر مکان فیزیکی، کل محیط مسکونی که شامل تمامی خدمات و تسهیلات ضروری موردنیاز برای به زیستن خانواده، آموزش و بهداشت سایر پارامترهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی افراد است را در بر می‌گیرد؛ به عبارت دیگر مسکن چیزی بیش از یک سرپناه صرفاً فیزیکی است و تمامی خدمات و تسهیلات عمومی لازم برای به زیستن انسان را شامل می‌شود. اما آنچه که امروزه تحت عنوان «مسکن «شاهد اجرای آن در سطح کشور می‌باشیم صرفاً به جنبه کالبدی مسکن تأکید دارد و هدف اصلی آن اسکان اقشار جامعه هست. این رویکرد عنصر سازنده و عامل پویایی شهر یعنی «انسان «را نادیده می‌گیرد و فقط تلاش در جهت اسکان آن دارد. بنابراین در این پژوهش با فرض اینکه در ساخت مجموعه پروژه‌های مسکن به شاخصهای کیفی مسکن توجه کافی نشده است و به روش توصیفی- تحلیلی و با بهره‌مندی از مطالعات اسنادی و مشاهده مستقیم، بر ضرورت توجه به کیفیات فضایی و کالبدی به عوامل اصلی ایجاد و دوام سکونتگاه‌های انسانی مطلوب پرداخته شده است. در ادامه پژوهش با بررسی نمونه‌ای از پروژه‌های مسکن در قزوین، محله آخوند مشخص می‌شود عدم توجه به این کیفیات، سبب تشدید بحران هویت در شهرسازی و معماری کشور شده و نیز ابعاد فرهنگی و اجتماعی جبران‌ناپذیری را در سال‌های آتی به همراه خواهد داشت.
کلمات کلیدی: مسکن، کیفیت زندگی، برنامه‌ریزی شهری، محله آخوند.
.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.