بازآفرینی از طریق بهبود حیات محیطی، اقتصادی، اجتماعی شهر و در واقع توجه به راهکارهای توسعه پایدار شهری حاصل می‌شود. در بحث پایداری بیشتر تأکید بر عوامل زیست‌محیطی و اقتصادی بوده و بعد اجتماعی از توجه کافی برخوردار نبوده است. یکی از مفاهیم و ارزش‌های انسانی، برقراری روابط اجتماعی بین افراد است. لذا پاسخگویی به این نیاز اجتماعی انسان و تأمین فرصت‌های لازم در زمینه کسب تجارب اجتماعی، مستلزم وجود فضاهای عمومی و قرارگاه کالبدی است. در این میان حمایت از زندگی اجتماعی و فرهنگی از طریق ارتقاء فضاهای عمومی، برای درگیر کردن مردم و شهر، افزایش ارزش‌های فرهنگی و ایجاد ساختارهای با هویت، ضروری است. به جهت گسترش حوزه نفوذ این‌گونه فضاهای شهری، می‌توان از فضاهای باز مذهبی به‌طور عام و حیاط مساجد به‌طور خاص به‌عنوان فضای شهری یاد کرد. فضایی که در صورت مطالعه، طراحی و مدیریت بهینه، نقش مناسبی در شکل‌گیری حیات اجتماعی شهروندان دارد. هدف این پژوهش که بر اساس روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، امکان سنجی احتساب حیاط مساجد به عنوان فضای عمومی برای ایجاد پایداری اجتماعی بافت‌های فرسوده شهری، بوده است. نتایج این پژوهش در قالب مجموعه‌ای از راهکارهای طراحانه ارائه گردیده است که شامل راهکارهای کالبدی- فضایی و غیر کالبدی- محتوایی است.
کلمات کلیدی: بازآفرینی، حیاط مساجد، فضای باز عمومی، پایداری اجتماعی.
.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.