ﺷﻬﺮﻫﺎی اﻣﺮوزی در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﺘﻌﺪد از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮع ﻣﮑﺎنﮔﺰﯾﻨﯽ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ، ﻋﺪم رﻋﺎﯾﺖ اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎی ﻻزم و… ﻫﻤﻮاره در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮات ﻧﺎﺷﯽ از ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻗﺮاردارﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺧﻄﺮات ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎری از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺟﻬﺎن از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﻣﺎ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، زﻣﯿﻦﻟﺮزه اﺳﺖ. ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺷﻬﺮی ﺑﺮ اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﺎبآوری ﺷﻬﺮ ﺑﺠﻨﻮرد در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻄﺮ زﻟﺰﻟﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ. روش ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ- ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﻮده و اﻧﺠﺎم آن ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪای ﻧﻈﯿﺮ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ، اﺳﻨﺎد، ﻣﺪارک و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎی GIS ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﻧﺮماﻓﺰار در زﻣﯿﻨﻪ ﭘﺮدازش و ﺗﻠﻔﯿﻖ ﻻﯾﻪﻫﺎ، ﻧﻘﺸﻪی ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺧﻄﺮﭘﺬﯾﺮی در ﺑﺮاﺑﺮ زﻟﺰﻟﻪ اﺳﺘﺨﺮاج ﮔﺮدﯾﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ از ﮐﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﺎﮐﻦ در ﺷﻬﺮ ﺑﺠﻨﻮرد ﺣﺪود ۴۰ درﺻﺪ در ﭘﻬﻨﻪی ﺧﻄﺮ زﻟﺰﻟﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد و زﯾﺎد ﻗﺮار دارﻧﺪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﺪوده ﻓﻘﻂ ۲۰ درﺻﺪ از ﮐﻞ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص ﻣﯽدﻫﺪ. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺮﮐﺰی و ﺑﺎﻓﺖ ﻗﺪﯾﻢ ﺷﻬﺮ ﺑﺠﻨﻮرد ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﮐﺜﺮ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎ دارای ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ از ﻟﺤﺎظ ﺗﺎبآوری ﻧﯿﺴﺖ و در ﺻﻮرت وﻗﻮع زﻟﺰﻟﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺧﺴﺎرات اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ زﯾﺎدی ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ در ﺳﺎلﻫﺎی اﺧﯿﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﻣﯿﺰان رﺷﺪ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب، ﺟﻨﻮبﻏﺮب و ﻏﺮب ﺑﻮده و اﯾﻦ ﻣﺤﺪوده در ﻫﻤﺠﻮاری ﺑﺎ ﮔﺴﻞﻫﺎی ﻓﻌّﺎل ﺑﻮده و ﺳﻄﺢ اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﭘﻮﺷﯿﺪه از رﺳﻮﺑﺎت ﻣﻨﻔﺼﻞ و ﺳﺴﺖ ﮐﻨﮕﻠﻮﻣﺮای ﻧﺌﻮژن و ﺳﺎزﻧﺪﻫﺎی ﮐﻮاﺗﺮﻧﺮی اﺳﺖ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻮاﺣﯽ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ زﯾﺎد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺷﻬﺮی ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮐﺎرﺑﺮی اراﺿﯽ در ﺷﻬﺮ ﺑﺠﻨﻮرد ﮐﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﻃﺮحﻫﺎی ﺟﺎﻣﻊ ﺷﻬﺮی ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﺗﺎب آوری اﯾﻦ ﺷﻬﺮ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ زﻟﺰﻟﻪﻫﺎی اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻧﮕﺮدﯾﺪه و اﯾﻦ ﺷﻬﺮ از آﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮی ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ.
کلمات ﮐﻠﯿﺪی: ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان، ﺗﺎب آوری ، ژﺋﻮﻣﻮرﻓﻮﻟﻮژی، زﻣﯿﻦﻟﺮزه ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺷﻬﺮی ، ﺑﺠﻨﻮرد
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.