امروزه افزایش تابآوری نسبت به سیلاب به حوزه‌ای مهم و گسترده در زمینهی مدیریت ریسک سیلاب تبدیل شده است، مدیران و سیاست‌گذاران شهری دائماً در حال تلاش برای ارتقای تابآوری در شهرها هستند. تابآوری سیستم‌های شهری در برابر سیلاب، به‌عنوان مقاومت این سیستم‌ها در برابر آسیب‌های وارده از جانب سیل و توانایی آن‌ها برای بهبود و بازگشت به شرایط نرمال پس از وقوع سیلاب تعریف شده است. در تحقیق حاضر تلاش برای عملی کردن مفهوم تابآوری در زمینه‌های اجتماعی، اقتصادی، زیرساختی، سازمانی و هیدرولیکی، شاخص‌هایی برای آن تعیین شده‌اند؛ در تمامی زمینه‌های ذکر شده، به کمک این شاخص‌ها، تابآوری شهری در برابر سیلاب اندازه‌گیری شده است؛ این تحقیق، مناطق ۲۲ گانهی تهران را هدف قرار داده است و به بررسی تابآوری در آن‌ها پرداخته، در نهایت مناطقی که تابآوری خوبی از خود نشان داده‌اند و همین‌طور مناطقی که ازلحاظ تابآوری در وضعیتی بحرانی قرار دارند، معرفی شده‌اند؛ با انجام آنالیز حساسیت، معیارهایی که بیشترین تأثیر را در تابآوری مناطق داشته‌اند، شناسایی شده‌اند؛ با شناسایی این معیارها روش‌هایی برای ارتقای تابآوری در مناطق مختلف ارائه شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که منطقه‌ی ۵ بیشترین تابآوری و منطقه‌ی ۱۰ کمترین تابآوری را در میان مناطق داشته‌اند و معیار پایگاه‌های پشتیبانی مدیریت بحران، بیشترین تأثیر را در تابآوری مناطق داشته است که نشان می‌دهد به‌وسیله‌ی احداث پایگاه‌های بیشتر، می‌توان تابآوری مناطق را افزایش داد.
کلمات کلیدی: تابآوری، مقاومت، سیلاب، مدیریت ریسک سیلاب.
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.